Dłuższa historia, czyli

jak to wszystko się zaczęło I JAK SIĘ KRĘCI

Wszystko, co przeczytałeś do tej pory na stronie, było dopiero wstępem. Jeśli masz czas i ochotę, to rozsiądź się wygodnie, a ja zapraszam Cię do przeczytania dłuższej wersji historii o tym, jak znalazłem się dzisiaj w tym miejscu.

🙈 Dzieciństwo, przedsiębiorczość i początki z video

Jeśli czytasz ten akapit, to z pewnością chcesz dowiedzieć się, kim do cholery jest ten Oscar Rak;) Już na samym wstępnie zaznaczę, że jestem normalnym gościem, którego możesz spotkać na ulicy i z którym zbijesz piątkę. Moja historia nie różni się od innych – popełniłem w życiu masę błędów, ale przeżyłem też ogrom wspaniałych chwil. Historia ta nie jest biografią ani nawet niestara się nią być – chcę pokazać Ci moją drogę do miejsca, w którym jestem dzisiaj. Wszystko, co osiągnąłem, zawdzięczam kilku cechom, których może już się domyślasz: ciężkiej pracy, ciekawości do świata, odwadze i odrobinie szaleństwa.

Moja historia rozpoczyna się w latach 90. Może pamiętasz albo widziałeś w serialach szare blokowiska, ciężkie bryły – chodząc w ich cieniu, nieustannie musiałeś mieć oczy dookoła głowy i ciało zwarte do biegu. Słodkie czasy dzieciństwa upływały mi na majsterkowaniu i bawieniu się różnymi narzędziami – nie dla mnie były klocki lego i szybkie samochody. Gdy większość kolegów chciała zostać strażakami czy policjantami, ja zadręczałem dorosłych i każdego kto chciał słuchać, opowieściami o architekturze i budowaniu pojazdów. Zawsze chciałem wiedzieć, jak coś działa, dlatego rozkładałem zabawki, a później próbowałem złożyć je do kupy, choć z różnym skutkiem. To właśnie był mój flow – majsterkowanie.

Jak było w szkole? Szkoła była nudna, więc nie przynosiłem piątkowych ocen. Miałem za to coś o wiele ważniejszego – wsparcie mamy, która zawsze wstawiała się za mną i pozwalała mi na bycie sobą. Z perspektywy czasu uważam, że właśnie to było moją siłą napędową. Do szkoły średniej sprawdzałem i przetestowałem kilkanaście zajawek: rysowałem, występowałem w teatrze, próbowałem sił w tańcu współczesnym i pantomimie, kręciły mnie repliki broni i militaria, technika, wszystkie sprzęty, które pozwalały się poruszać (samochody, rowery, deskorolka) i wędkarstwo.

Przez ponad 20 lat myślałem, że bycie osobą, która potrafi wszystko, to bycie osobą, która nie potrafi nic. Bo jeśli coś jest do wszystkiego, to jest tak naprawdę do niczego.

Pewnie nie raz, nie dwa takie myśli pojawiły się też w Twojej głowie, co? Albo inni mówili, że masz słomiany zapał? Uwierz mi, czułem to samo i właśnie dlatego porzuciłem swoją zajawkę do filmowania w 2008 roku, a chwilę potem fotografię. Jeden z wielu błędów, które popełniłem.

Kończąc liceum, dalej męczyło mnie dziwne poczucie braku specjalizacji – to przecież ten czas, kiedy wszyscy decydują, kim chcą zostać, jak dorosną, a ja tego nie wiedziałem. Dziwnym trafem znalazłem studia, które spajały wszystkie moje mocne strony – organizacja produkcji filmowej i telewizyjnej na katowickiej Szkole Filmowej. Przez niecały rok przygotowywałem się w pocie czoła do egzaminów na ten wydział i… nie dostałem się. Czy to był przysłowiowy gwóźdź do trumny?Tak, ale miałem też plan B – postanowiłem nie robić sobie wolnego roku i zamiast tego zacząłem studia zaoczne. Ten okres zbiegł się z innym pierwszym razem, kiedy to zacząłem szukać pracy.

🚘 Mówisz, że gdzie pracujesz? Na złomowisku?
‍
Myślę, że na pewno pamiętasz swoją pracę! Ja swoją bardzo dobrze. Pomyślałem, że na sam początek mógłbym pracować na stacji benzynowej blisko mojego domu rodzinnego. Kojarzysz ziomków, którzy czekają przy dystrybutorach i nalewają paliwo? To miało być moje zadanie! Byłem podekscytowany jak nigdy, nowa praca, nowe perspektywy, nowe wyzwania! Wytrzymałem cały jeden dzień. Dlaczego? Kierownik zmiany kazał mi stać na dworze w zimnie i marznąć, nawet jeśli nie podjechało żadne auto. Całą tę sytuację pamiętam, jakby wydarzyła się dopiero wczoraj. Wtedy powiedziałem sobie, że nie ma takiej opcji, żebym robił z siebie debila. Tak skończyła się moja przygoda z pracą na stacji paliw.

Chwilę później dostałem pracę na złomowisku, które być może kojarzysz z telewizji. To był czysty przypadek – przyszedłem na miejsce i jakoś tak zostałem. Przez ponad 3 lata zajmowałem się tam wszystkim, naprawiałem drukarki, organizowałem imprezy masowe i sponsoringi sportowców. Jak widzisz, znowu byłem gościem od wszystkiego. Wspominam ten okres słodko-gorzko, ponieważ nauczył mnie bardzo dużo o samej pracy i doroślejszym, bardziej odpowiedzialnym życiu. Po takim zahartowaniu jednocześnie kończąc studia, stwierdziłem, że mogę iść dalej w świat.

Rzuciłem pracę, obroniłem pracę licencjacką i pojechałem na wspaniałe wakacje (la dolce vita!). Wiedziałem wtedy jedno – że nie wiem, co dokładnie chcę robić w swoim życiu. Kolejny rok spędziłem na przerwie od studiów i była to jedna z najlepszych decyzji w życiu, bez kitu. Próbowałem bardzo wielu różnych rzeczy i zdobywałem doświadczenie – zajmowałem się pracą fizyczną, pomagałem w rodzinnej firmie i pracowałem jako freelancer. Testowanie różnych prac to bardzo fajna opcja, jeśli tylko masz na to czas i przestrzeń. Możesz lepiej poznać siebie, ale też określić, czego nie lubisz robić w pracy, a co sprawia Ci przyjemność i przychodzi bez wysiłku. Czułem, że wiem sporo i potrafię też całkiem dużo, więc po raz kolejny postanowiłem spróbować z pracą na etacie.

Miałem 21 lat i chodziłem na rozmowy rekrutacyjne na stanowiska menadżerskie i dyrektorskie. Byłem wtedy bezczelnym gówniarzem i wcale mi to nie przeszkadzało.

O dziwo był to dobry plan – w jeden rekrutacji odpadłem dopiero na ostatnim etapie, bo zarząd uznał, że jestem jednak trochę za młody. Ostatecznie znalazłem zatrudnienie w rodzinnej formie, gdzie miałem okazję rozwijać kilka oddzielnych marek. Dodatkowo zacząłem też studia na Szkole Głównej Handlowej, aby usystematyzować wiedzę. Dzięki temu podciągnąłem swoje umiejętności, lepiej zorganizowałem pracę, studia i życie. Z tego okresu najlepiej wspominam pociągi o 4.10, drzemki i dojazdy do Warszawy. Wytrzymałem tak nieco ponad rok i coś we mnie pękło.

💣 Rzucam etat, otwieram mini agencję
‍
Założyłem firmę i od razu dostałem wiatru w żagle. Zacząłem pisać bloga, nagrywałem filmy naYouTube, występowałem na konferencjach, prowadziłem podcast i szkoliłem ludzi. Po dwóch miesiącach zatrudniłem pierwsze pracowniczki – początkowo potrzebowałem wsparcia tylko jednej osoby, ale dostałem tak dobre aplikacje, że nie mogłem przepuścić takich sztosów. Tak poznałem Dominikę, z którą w tym momencie prowadzę butikową agencję Mrowisko.

Zabrzmi to „kołczowo”, ale jak to w biznesie bywa, nie liczy się, ile razy upadniemy, ale ile razy wstaniemy.

Jednak coś w tym jest! W ciągu pierwszych dwóch lat wspólnej działalności zaliczyliśmy dwie spektakularne wtopy. Pierwsza dotyczyła kampanii sprzedażowej, która posypała się przez słaby hosting i brak wsparcia supportu. Druga była związana z biurokracją urzędów i doprowadziła do tego, że musiałem zwolnić dziewczyny i zająć się spłatą kilku zobowiązań. Powiem Ci szczerze, że była to jedna z najgorszych chwil w prowadzeniu własnej firmy – moment, w którym masz świetnych pracowników, ale los daje Ci plaskacza w dziób i musisz się z nimi pożegnać dla ich dobra.

Miałem wtedy naprawdę dosyć. Własny biznes okazał nie być się taki, jak go opisują. Chciałem rzucić to wszystko w pierony, podważałem każdy swój sukces i dokonania. Dałem sobie przestrzeń na przetrawienie całej sprawy i gdy przyszedł czas, ponownie ruszyłem do boju – przecież jedna porażka nie oznacza, że cały jestem chodzącą porażką. Razem z Dominiką chcieliśmy zrobić coś dobrego, co płynęłoby z głębi naszych serc, postanowiliśmy więc ruszyć z projektem „Karmimy Wiedzą”, który skupiał się na pomocy zwierzakom. Ale brakowało nam jednego elementu…

Biznesowo skupiłem się na tym, co potrafię najlepiej – na przekazywaniu wiedzy i łączeniu wszystkich swoich zainteresowań. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałem, ale los pchał mnie w kierunku video. Czułem w kościach, że to przyszłość content marketingu – nie miałem jednak pojęcia, jak bardzo te umiejętności się przydadzą.
‍
🐜 A może cowork?
‍
Znasz tę historię, w której spotykasz kogoś po latach i okazuje się, że robicie praktycznie to samo?Właśnie tak mogę opisać moje spotkanie z Kubą, z którym obecnie prowadzimy dom produkcyjny oraz projekt edukacyjny Filmowiec Pro. Jeśli nadal nie znudziła Cię ta historia, to wiesz, że nie pracuję sam – nauczyły mnie tego porażki i błędy. Jednocześnie kontynuowaliśmy z Dominika projekt „Karmimy Wiedzą”, który szybko zmienił swój charakter – skupiliśmy się na stworzeniu miejsca do szkoleń i pracy. Jednak jak to bywa, życie rzuciło nam kłody pod nogi. Problemem był brak miejsca na mapie Krakowa, które spełniałoby nasze oczekiwania. Jak poradzić sobie z taką przeszkodą? Rozkręcić własny cowork! Od momentu wypowiedzenia pomysłu na głos minęło nieco ponad pół roku i w czerwcu 2019 roku otworzyliśmy ponad 100-metrowy Cowork Mrowisko.Miejsce wspaniałe, pełne śmiechu, w którym robota paliła się w rękach.

O latach 2019, 2020 i 2021 mógłbym napisać co najmniej kilka książek. To był naprawdę intensywny, niesamowity czas, który sprawdził, że dojrzałem biznesowo i przepracowałem wiele rzeczy w swoim życiu. Wtedy też pojawiły się moje ukochane zwierzaki - Kika i Rosa.

Lubisz słuchać podcastów? Razem z Dominiką nagraliśmy odcinki poruszające temat rozwoju Mrowiska:

A w duecie z Kubą dotyczące domu produkcyjnego Klik Film:

Posłuchaj, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej.
‍
😤 Moment, w którym odkryliśmy coś ważnego
‍
W końcu dochodzimy do miejsca, w którym znajduję się dzisiaj. Niezła to była przygoda. W 2022 roku razem z Kubą i Dominiką dotarliśmy do ściany i musieliśmy wykonać krok wstecz. Tę część historii opowiem ze swojej perspektywy, bo nie chcę zabierać głosu za pozostałych. Przez te wszystkie lata doszedłem do jednej ważnej rzeczy – uświadomiłem sobie, jakie są moje mocne i słabe punkty. Dowiedziałem się, jak sobie z nimi radzić i wyciskać z siebie maksimum, ale przy zachowaniu zdrowego rozsądku. Jak dobrze komunikować się za pomocą obrazu i skupiać na przekazywaniu wiedzy czy dostarczeniu rozrywki.

Teraz dopiero wiem, że kult zapierdolu i skupianie się na cyferkach to droga donikąd.

Chętnie podzielę się z Tobą moją perspektywą i pomogę dojść do momentu, w którym nie będziesz musiał na siłę sprzedawać i zajeżdżać się na śmierć. Praca nie musi tak wyglądać – może być fajna, satysfakcjonująca i generująca minimum stresu.

Uf, koniec. Dziękuję Ci, że przeczytałeś ten niedługi tekst i zapraszam Cię do dialogu. Oferuję wsparcie w produkcji treści, edukacji i szeroko rozumianej komunikacji – pogadamy, doradzę Ci, a może nawet zrobimy jakiś fajny projekt. Efekty nie zadzieją się od razu, jak za dotknięciem magicznej różdżki, ale obiecuję Ci, że będą tego warte. Jestem gościem, który nie narzeka na brak pracy i częściej odmawia wzięcia projektów niż pomaga na siłę. Ufam, że karma wraca i warto pomagać sobie nawzajem – czy to w życiu, czy w biznesie.